Potoczne rozumienie szacunku, dystansu i hierarchii w Polsce jest następujące: jeśli chcę, aby darzono mnie szacunkiem, to nie pozwolę do siebie mówić na Ty. Jednakże, czy na pewno forma Pan/Pani gwarantuje szacunek i pozycję w pracy?
Osobiście znam wiele możliwych kombinacji form zwracania się do siebie, które mogą zaistnieć w środowisku zawodowym:
- zespół, w którym manager i jego podwładni zwracają się do siebie po imieniu i utrzymują koleżeńskie stosunki, przy jednoczesnym występowaniu zależności „szef – podwładny”. W wyniku tego na co dzień funkcjonują w atmosferze szacunku i wzajemnego zaufania,
- osoba zarządzająca zespołem, w którym wszyscy zwracają się do siebie po imieniu, nie widać w nim relacji „przełożony – podwładny”, co powoduje brak autorytetu przełożonego,
- osoba zarządzająca zespołem, w którym wszyscy zwracają się do siebie w formie Pan/Pani. Panuje wzajemny szacunek, mocno uwidacznia się relacja hierarchii pomiędzy przełożonym, a podwładnymi. Pracownicy są wobec siebie uprzejmi i występuje szacunek do przełożonego,
- osoba zarządzająca zespołem, do której należy zwracać się w formie Pan/Pani. Osoba ta jednak zwraca się do swoich pracowników po imieniu, co w ewidentny sposób pokazuje różnicę w hierarchii i „miejsce” każdego z pracowników. Decyzje przełożonego są przyjmowane jako konieczne, ale atmosfera nie buduje autorytetu szefa i motywacji dla pracowników.
Który ze sposobów zwracania się do siebie jest więc „najlepszy”, „najwłaściwszy”, „najbardziej prawidłowy”? Odpowiedź jest jak zawsze taka sama – to zależy.
Od czego?
- zwracanie się do siebie na „Ty” w naturalny sposób skraca dystans i prowadzi do pogłębienia relacji w zespole – przełożeni, którzy nie potrafią sobie radzić z naturalnym zachowaniem autorytetu będą próbowali go wymusić poprzez stosowanie formy Pan/Pani,
- w przypadku zespołów złożonych z osób w starszym wieku lub znacząco zróżnicowanych wiekowo, zazwyczaj jego członkowie zwracają się do siebie oficjalnie – w formie Pan/Pani. Część osób może zwracać się do siebie po imieniu, jednakże osoby o największej różnicy wieku często zachowują formę oficjalną,
- w przypadku zespołów młodych, składających się z osób o podobnym wieku, forma grzecznościowa Pan/Pani jest sprzeczna z naturalną tendencją do kontaktu mniej formalnego i buduje sztuczną atmosferę,
- bardzo wiele zależy również od kultury organizacji i ogólnie przyjętego sposobu wzajemnego komunikowania się (np. od narzuconych odgórnie reguł zwracania się do współpracowników w sposób formalny lub nieformalny).
Osobiście jestem za utrzymaniem równowagi i partnerstwa w relacjach zawodowych: albo obydwie strony zwracają się do siebie w formie Pan/Pani albo mówią sobie po imieniu. Będąc managerem zarządzającym młodym zespołem, bardzo dobrze czułam się zwracając się do moich pracowników i współpracowników na „Ty” (i vice versa). W tym przypadku nie było to dla nikogo wyrazem braku szacunku i pomagało budować atmosferę współpracy, zaangażowania i zaufania.
Autor: Coachingi.pl
Dodaj komentarz